διαπονέομαι

διαπονέομαι pres. ptc. διαπονούσης (Ath., R. 63, 2); impf. διεπονούμην. Pass.: fut. 3 sg. διαπονηθήσεται Eccl 10:9; 1 aor. ptc. διαπονηθείς (πονέομαι, s. πόνος; Aeschyl. et al.; Sb 5678, 12; Eccl 10:9; Philo; Jos., Ant. 8, 165) to feel burdened as the result of someone’s provocative activity, be (greatly) disturbed, annoyed (POxy 743, 22 [2 B.C.] ἐγὼ ὅλος διαπονοῦμαι; Aq. Gen 6:6 and 1 Km 20:30) Mk 14:4 D; Ac 4:2; 16:18.—DELG s.v. πένομαι. M-M s.v. διαπονέω.